Hij liet zich voorzichtig zakken, bijna eerbiedig, alsof het aanbod zelf respect verdiende. “U bent erg vriendelijk,” mompelde hij, met zijn stem nauwelijks boven het gebrom van de motoren uit. Zijn dankbaarheid voelde dieper dan het moment verdiende, en droeg iets met zich mee dat Elise niet helemaal kon benoemen.
Mara gleed met een lichte grijns in haar eigen stoel en zei: “Je doet het weer. Elise lachte zachtjes. Vreemden helpen was niet ongewoon voor haar, maar iets aan deze man maakte haar stilletjes onzeker, alsof ze in een moment was gestapt waarvan ze de betekenis nog niet begreep.