De veteraan nipte langzaam van zijn water. Zijn handen trilden zo erg dat Elise zich afvroeg of ze het glas voor hem vast moest houden. Hij leek in de greep van een sterke emotie. Zo zat hij een tijdje.
Eindelijk, na enige inspanning, ontspande hij zich en nam met een lange zucht de laatste slokken water. Hij draaide zich naar haar toe en zei: “Het spijt me zo. Mijn zenuwen zijn niet meer wat ze geweest zijn. Soms komen deze episodes wanneer ik het het minst verwacht. Sorry dat ik weer stoor.”