Carla keek verbaasd neer op de envelop. “Wat is dit?” vroeg ze, haar wenkbrauwen rimpelend terwijl nieuwsgierigheid zich vermengde met bezorgdheid. De envelop leek vreemd genoeg niet op zijn plaats in de warme gloed van de pub, zwaar met een onuitgesproken betekenis.
James schonk haar een glimlach – een die ver af stond van de joviale uitdrukkingen die ze bij passerende klanten had gezien. Zijn glimlach was bezwaard door jaren van stilte, herinneringen en spijt. “Gewoon… iets wat ik lang geleden had moeten doen,” zei hij.