Zijn stem begon een beetje te breken en verraadde een emotie die Carla niet helemaal kon plaatsen. “Voor alle vriendelijkheid die je me hebt getoond.” Carla aarzelde, haar vingers veegden langs de randen van de envelop alsof die haar zou kunnen verbranden.
“Ik begrijp het niet. Wat is dit?” Haar stem was nauwelijks een gemompel, onzeker over de ernst van het moment maar instinctief de ernst ervan voelend. James’ ogen, mistig en afstandelijk, leken zich te vullen met ongebluste tranen. Even veranderde zijn hele gezichtsuitdrukking, hij werd breekbaar, alsof het gewicht van jaren ineens op hem drukte.