“Het is mijn manier om je te bedanken dat je deze laatste maanden wat lichter hebt gemaakt.” “Maar… bedankt voor wat?” Vroeg Carla, nog steeds worstelend met de emoties die om hen heen wervelden. “Ik doe gewoon mijn werk.” Hij haalde zijn schouders op en keek naar zijn trillende handen.
“Misschien. Maar je hebt me iets gegeven waarvan ik dacht dat ik het kwijt was – hoop.” De woorden hingen in de lucht, zwaar en aangrijpend. Carla opende haar mond om te reageren, maar het gewicht van het moment maakte spreken onmogelijk.