Zorgvuldig opgevouwen zat er een briefje in, geschreven in een wankel maar weloverwogen handschrift. Ze vouwde het open met trillende handen, haar ogen scanden de woorden: “Aan mijn dochter Carla. Het spijt me dat ik nooit in je leven was. Ik heb je jarenlang van een afstand gadegeslagen, te beschaamd om je de waarheid te vertellen.”
“Dit is mijn laatste kans om je iets te geven, zelfs als ik je niet alles kon geven. Ik heb altijd van je gehouden. Ik hoop dat je vrede vindt. Liefs, pap.” Carla staarde naar het briefje, de woorden vervaagden terwijl tranen opwelden in haar ogen.