Het besef was bijna te veel om te verdragen. Hij had daar gezeten, tegenover haar, wilde contact maken maar was te bang om de waarheid te vertellen. En nu was hij weg. Carla zakte weg in het lege hokje en voelde het gewicht van zijn afwezigheid als een zware steen op haar borst drukken.
Hoe had ze het niet kunnen zien? Hoe had ze het verlangen in zijn ogen niet herkend, de onuitgesproken woorden die tussen hen in zweefden? Haar gedachten gingen terug naar alle momenten die ze hadden gedeeld – zijn rustige glimlach, de zachte manier waarop hij naar haar dag vroeg, het zachte verdriet dat altijd aan hem leek te kleven.