Ze had een band gevoeld, maar ze had nooit gedacht dat het zoiets diepgaands was, iets dat zo diep geworteld was in het verleden. Ze dacht aan de lach die ze nooit zouden delen, de ontelbare verhalen die onverteld bleven, de band die had kunnen zijn.
In gedachten zag ze het al voor zich: hij die verhalen vertelde uit zijn jeugd, zij die lachte als hij vertelde over de plaatsen die hij had gezien, de mensen die hij had ontmoet. Maar nu zouden die momenten niet meer dan dromen blijven, flarden van wat had kunnen zijn.