Tegen het einde van de eerste week begon alles onder het stof te zitten, de reling van de veranda, de koivijver, zelfs het koffiekopje dat hij elke ochtend buiten liet staan. De lucht rook naar diesel en nat cement. Op een middag reed een cementmolen te ver naar voren op de smalle weg en reed over de hoek van zijn gazon.
Walter liep naar buiten en wuifde de chauffeur naar beneden. “Hé! Je bent op privéterrein,” riep hij over de motor heen. De man salueerde lui en ging net genoeg achteruit om een diepe groef in het gras achter te laten. “De weg is krap,” riep hij met een grijns terug. “Vat het niet persoonlijk op.” Walter bleef staan tot de vrachtwagen verdween, starend naar het verpletterde stuk gazon.