“Het voelt persoonlijk als jouw mensen door mijn tuin rijden,” zei Walter. “Als ze parkeren met hun lichten in mijn ramen.” De uitdrukking van de voorman verzachtte even, alsof hij het echt begreep. “Kijk, ik kan de chauffeurs vragen voorzichtiger te zijn. Maar het grotere plaatje… dat gaat boven mijn pet. Redline beslist.”
Walter’s stem kraakte van vermoeidheid. “Vertel Redline dan dat dit een nachtmerrie is. Je kunt zo niet blijven werken naast de huizen van mensen.” De man ademde uit, handen op zijn heupen. “Tussen u en mij, meneer Briggs, u zou dit een stuk makkelijker voor uzelf kunnen maken. Redline biedt goed geld. Neem de deal aan, koop een kleinere plek ergens waar het rustig is. Dat zou alles oplossen.”