Bij elke ontmoeting voelde hij zich kleiner worden, alsof het land zelf onder hem vandaan werd gehaald. De muren van zijn huis leken elke dag dichter naar binnen te leunen, het lawaai, de trillingen en de geur van diesel die in de lucht hing tegen te houden. Hij schonk zichzelf een kop koffie in die hij niet wilde en staarde uit het keukenraam, waar het avondlicht precies op de vijver viel.
Misschien zouden de vissen hem kalmeren, zoals ze altijd deden. Maar toen hij naar buiten stapte, zakte zijn maag ineen. Het oppervlak van de vijver glinsterde verkeerd. Het voelde gebroken, ongelijk. Twee koi lagen hulpeloos aan de rand, hun heldere schubben vingen het licht van de veranda terwijl ze naar lucht hapten. Het filter gorgelde droog en zoog alleen maar lucht aan. “Nee, nee, nee,” mompelde Walter en haastte zich naar voren.