Walter stapte over het afzetlint en ging snel verder. Hij groef ondiepe en ongelijke gaten, net diep genoeg om het koper onder de eerste laag grond te laten glinsteren maar niet helemaal te laten verdwijnen. Een paar hier, een paar daar. Hij werkte methodisch, drukte de hulzen in de aarde en stampte ze aan met de platte kant van zijn laars. De grond was koud en rook naar olie en nat beton.
Elke keer als een nachtvogel riep, sprong zijn hartslag op. Toen hij klaar was, stond hij aan de rand van de kuil, zwaar ademend. Zijn handschoenen waren vochtig, zijn shirt plakte op zijn rug. Hij keek naar de verstoorde grond, naar de zwakke glans van messing onder het maanlicht en fluisterde tegen zichzelf: “Dat is genoeg.”