Het had een last moeten zijn, geen schandaal. Hij vertelde zichzelf opnieuw dat hij elke huls had leeggemaakt. Er was geen gevaar, geen explosief materiaal. Maar bij elke schreeuw van beneden draaide zijn maag zich om. Toen er een busje met gevaarsmarkeringen aan kwam rijden, werden zijn handpalmen vochtig. Misschien was hij te ver gegaan. Misschien zouden ze vragen gaan stellen.
Toen kwam het geluid. Een holle metalen plof ergens diep onder de grond. Iedereen ter plaatse bevroor. Een ademtocht later deed een gewelddadige krak, gevolgd door een diepe, rollende knal, de vallei schudden. De grond trilde onder Walter’s laarzen en zijn ramen rammelden. Een grijze stofwolk schoot omhoog uit de put.