Geschreeuw barstte los. Arbeiders renden weg van de geul, sommigen doken achter voertuigen, anderen sprintten naar de toegangsweg. Walter strompelde de veranda op en greep zich vast aan de reling. Zijn eerste gedachte was ongeloof. Hij had ervoor gezorgd dat ze ongevaarlijk waren, alleen koper, niets anders. Zijn tweede gedachte was paniek. Wat als ik er een gemist heb?
Sirenes loeiden in de verte en werden steeds luider. De eerste brandweerwagens verschenen minuten later, gevolgd door hulpdiensten. Snel werd het gebied afgezet met geel lint. Walter bleef verstijfd staan, zijn gedachten raasden door elk detail; de handschoenen, de schop, de gaten. Hij had geen sporen achtergelaten. Maar toch kronkelde zijn maag alsof hij dat wel had gedaan.