Toen de explosievenopruimingsdienst arriveerde en schijnwerpers begon op te stellen, ging Walter achteruit zijn huis in. Door de gordijnen zag hij hoe ze de kuil met detectoren uitkamden, hun bewegingen langzaam en weloverwogen. Radio’s knetterden. Iemand schreeuwde de woorden niet-ontploft oorlogsmateriaal. Walter’s knieën begaven het bijna. Hij zakte in een stoel, staarde naar zijn handen en fluisterde: “Ik kan het niet zijn. Dat kan niet.”
De volgende ochtend was de vallei veranderd. Vrachtwagens omzoomden de onverharde weg en een klein leger functionarissen bewoog zich methodisch door het opgravingsterrein. De explosievenopruimingsdienst werkte in stilte, tilde de grond in dunne lagen op en onderzocht elke centimeter. Ze legden meer metalen fragmenten bloot en toen iets zwaarders. Een verroeste munitiekist.