Later, toen hij de voorraad op een rommelige plank aan het ordenen was, rinkelde zijn telefoon weer. Zuchtend scrollde hij door nog meer verdachte berichten met verwijzingen naar “Rusty’s Recovery” en “crowdfunding” Verwarring laaide op – deze onderwerpregels raakten ongemakkelijk dicht bij huis. Maar hij wuifde ze weg met een cynische lach en dacht dat het toeval of oplichterij was.
Tegen drie uur ’s nachts voelde Derrick dat zijn knieën dreigden te knikken. De winkel was griezelig stil, fluorescentielampen wierpen spookachtige schaduwen. Hij zakte tegen een plank aan en ademde beverig. Een herinnering aan Rusty die vrolijk door een zonovergoten park liep, deed hem rechtop staan. Hij kon het zich niet veroorloven om te rusten.