Gevangen tussen vreugde en verdriet, liet Derrick een trillende lach horen. “Ik heb de helft van die e-mails gewist,” gaf hij toe terwijl zijn ogen prikten van de tranen. “Ik had geen idee dat mensen doneerden.” De vrouw kneep zachtjes in zijn schouder. “Nou, dat deden ze. En ze doen het nog steeds. Je hond heeft echt een kans.”
Overweldigd sloeg Derrick een trillende hand over zijn mond. Opluchting stroomde als een vloedgolf door hem heen en deed hem bijna omvallen. Hij greep de telefoon van de vrouw vast alsof het een levenslijn was. “Dank je,” verslikte hij zich, elke lettergreep overvloeiend van dankbaarheid. “Dit verandert alles – Rusty kan eindelijk leven.”