De receptioniste van de dierenarts bracht hem koffie en drong er bij hem op aan om kalm te blijven. Derrick knikte zwijgend, nipte van de bittere vloeistof en dwong zichzelf rechtop te blijven. De tijd kroop. Een paar andere patiënten arriveerden, hun eigenaars keken nieuwsgierig naar Derricks uitgeputte uiterlijk terwijl hij over de geschuurde tegels ijsbeerde.
Uiteindelijk werd het stil in de gangen, alleen het gezoem van de bovenlichten en het aanhoudende gepiep van machines ergens achter gesloten deuren bleven over. Derrick staarde naar ze en stelde zich Rusty’s hartslag voor. Zou de hond het halen? Schuldgevoelens laaiden weer op toen Derrick terugdacht aan elk moment dat hij twijfelde aan hun toekomst samen.