Uren gleden voorbij als zware wolken, die elk Derricks hoop naar het randje trokken. Hij viel bijna in slaap en schrok wakker toen zijn kin naar beneden zakte. De laatste voetstappen in de gang voelden onwerkelijk, alsof hij gevangen zat in een slowmotion nachtmerrie. Toen verscheen de dierenarts.
Derrick stond te snel op, zijn hoofd tolde van vermoeidheid. De dierenarts droeg een flauwe glimlach, lijnen van opluchting geëtst in zijn gelaatstrekken. “Het is ons gelukt,” mompelde hij, met verstilde stem. Derricks borstkas deed pijn, hij wist niet zeker of hij het goed had gehoord. De dierenarts verduidelijkte het: Rusty had de ingreep overleefd, zich vastklampend aan het leven ondanks de kansen.