Derrick kreeg tranen in zijn ogen. Hij drukte een trillende hand voor zijn mond, rauwe emotie pulseerde in zijn keel. De dierenarts hielp hem zachtjes en legde uit dat Rusty langdurige zorg nodig zou hebben, maar dat het ergste gevaar geweken was. Donaties dekten alles, zodat Rusty kon genezen zonder verdere financiële obstakels.
Derrick veegde zijn ogen af en vroeg stilletjes aan de verpleegster aan Rusty’s bed: “Wie is er met de liefdadigheidspost begonnen?” Hij wierp een blik op de monitoren, dankbaar voor elke regelmatige piep. De verpleegster wisselde een zachte glimlach uit met haar collega en knikte naar het kantoor achterin. “De dierenartsassistent die Rusty als eerste incheckte,” zei ze.