Voorzichtig bood Derrick zijn hand aan Kim en de dierenarts. “Bedankt,” zei hij met een stem vol emotie. “Dat jullie Rusty – of mij – niet hebben opgegeven.” Met een oprechte glimlach omhelsden ze elkaars handen. De onuitgesproken belofte was duidelijk: Rusty’s leven was niet gered door geluk, maar door een gemeenschap die verbonden was door hoop.
Twee dagen later was Rusty’s ademhaling stabiel en begon zijn energie terug te komen. Derrick kwam langs wanneer hij maar kon, hij bracht zachte dekens mee en mompelde bemoedigende woorden. Hij was zoveel mensen dankbaar – lieve vreemden over de hele wereld, het personeel van de dierenarts en die volhardende dierenarts die hun verhaal postte.