Zijn gedachten stroomden door zijn hoofd, stuk voor stuk een indringende herinnering aan de hachelijke situatie waarin hij zich vrijwillig had gemanoeuvreerd. Spijt knaagde aan zijn geweten, hij vroeg zich af hoe hij zo dom had kunnen zijn, zo blind voor de potentiële gevaren die op zijn pad lagen. Het gewicht van zijn onvoorzichtige beslissing drukte zwaar op hem, terwijl hij worstelde met de gevolgen van zijn eigen roekeloosheid.
In de diepte van het bos stond Luka alleen, zijn hart zwaar van het gewicht van zijn impulsieve acties. De realiteit van zijn situatie drong tot hem door en hij twijfelde aan zijn eigen verstand. Wat voor rationeel persoon zou een wilde beer willen volgen, enkel op basis van een onderbuikgevoel? De enormiteit van zijn dwaasheid drong zich als een lijkwade aan hem op.