Een sprankje hoop flikkerde in Luka, een wens dat de beer alleen op pad zou gaan en hun onwaarschijnlijke band zou opheffen. Maar de blik van de beer, vol van een onuitgesproken smeekbede, verbrijzelde die vluchtige illusie. De verstrengeling van hun paden werd onmiskenbaar, verstrengeld in een doel dat in mysterie gehuld bleef. Met een vastberaden besluit omarmde Luka de onvermijdelijkheid van zijn rol, vastbesloten om de beer te volgen waarheen die hem ook zou leiden.
Zoals Luka verwachtte, hervatte de beer zijn pas zodra hij merkte dat hij achter hem liep. Elke stap versterkte zijn overtuiging dat hij de juiste keuze had gemaakt. De beer had geen kwade bedoelingen, hij zocht zijn hulp. Luka’s vastberadenheid om het mysterie te ontrafelen en dit wilde wezen te helpen werd met elk moment sterker.