Toen Luka zich dieper in het bos waagde, werd hij omgeven door een diep gevoel van eenzaamheid. De symfonie van natuurgeluiden weerklinkt in zijn oren en zijn gedachten dwaalden af naar gedachten aan zijn familie, hun dierbare momenten en de adembenemende schoonheid van hun omgeving. Ondanks de urgentie van hun reis kon hij niet anders dan de betoverende allure van dit deel van het bos waarderen.
In het diepst van zijn hart koesterde hij de vurige hoop dat hij op een dag naar deze plek zou terugkeren, maar dan onder andere omstandigheden – vergezeld van zijn geliefden, om te delen in de sereniteit en pracht van de omhelzing van de natuur.