Toen Luka’s blik door het dichte gebladerte ging, verscheen er in de verte een zicht dat hem zowel verraste als geruststelde. Het was een bekende houten hut en hij herkende meteen dat het van zijn naaste buurman was, met wie hij vele gesprekken had gevoerd voordat hij naar deze afgelegen plek verhuisde.
Een sprankje hoop flikkerde in Luka’s hart. Hij geloofde dat het bereiken van de hut een einde zou maken aan zijn eenzame tocht aan de zijde van de raadselachtige beer. Het vooruitzicht van menselijke aanwezigheid, ook al was het alleen maar zijn buurman, bood een schijn van troost en gezelschap in deze mysterieuze reis.