Na verloop van tijd vingen Luka en zijn familie af en toe een glimp op van de beren in de verte. Ze zagen ze in hun natuurlijke habitat, bloeiend en in vrijheid levend. De beren leken gezond en tevreden, een bewijs van de succesvolle inspanningen van hun redding en rehabilitatie.
Hoewel Luka deze waarnemingen koesterde, begreep hij hoe belangrijk het was om een respectvolle afstand te bewaren en de beren ongestoord in hun wildernis te laten leven. Hij zocht niet langer de aandacht van de beren bij het raam, omdat hij begreep dat hun ware plaats in het wild was, ver weg van menselijke bemoeienis.