Olivers hart bonsde in zijn borst als een trommel die niet synchroon liep met de rest van de wereld. De kamer voelde hol en claustrofobisch aan toen hij aarzelend een stap naar voren zette. Zijn stem trilde toen hij de stilte verbrak: “Anna, mag ik even? Er is iets dat ik je moet vertellen.”
Ze draaide zich om en in het zachte licht was haar gezicht een landschap van emoties. Verbazing over zijn onderbreking, nieuwsgierigheid over zijn plechtige toon en nog iets, misschien een flikkering van intuïtief begrip dat wat hij ging zeggen geen kleinigheid was.