Elke seconde die voorbijging was een druppel in de oceaan van de eeuwigheid, en toch voelden die momenten ongelooflijk dringend, alsof de tijd zelf zijn adem inhield, in afwachting van zijn woorden. Hij opende de laptop, maar voordat hij hem naar haar toe kon draaien, keek hij in Anna’s ogen. Ze keek gretig en misschien zelfs een beetje bezorgd, alsof ze echt wilde begrijpen wat er aan de hand was.
Olivers hand zwaaide over het touchpad, de pijl op het scherm zweefde over het bestand dat het vervloekte of ontlastende bewijs bevatte. “Wat als ik het mis heb?”, dacht hij, “Wat als mijn vermoedens slechts verzinsels zijn van een overactieve verbeelding?”.