Terwijl het applaus en het gejuich het kasteel bleven vullen, werden Oliver en Anna meegesleept in het moment en liepen ze in de richting van de jubelende gasten. Elke stap die ze zetten voelde als een tijdelijke ontsnapping aan de ernst van hun privégesprek, maar toch bleef de spanning tussen hen hangen als een onzichtbare wolk.
“Proost,” zei Anna deze keer hoorbaarder, terwijl ze haar glas hoog hief toen ze zich bij de menigte voegde. Haar glimlach was stralend maar gereserveerd, alsof een deel van haar nog steeds terug was in die schemerige kamer, verstrikt in het mysterie dat Oliver op het punt stond te ontrafelen.