De zee drukte zwaar. Het leek wel een kathedraal van blauw waarin koraal glinsterde als gebrandschilderd glas. Dr. Nathaniel Hart dreef in de stilte, terwijl hij met vaste handen fragiele kolonies vastlegde. Toen verschoof het water – een immense schaduw golfde over het rif, zo groot dat het het rif verduisterde alsof de nacht vroeg gevallen was.
Zijn bemanningsleden keken met hun ogen in de zonverlichte golven. Een walvis zwom op, zijn bek wijd opengesperd om een school vissen op te slokken. In een oogwenk verdween Nathaniels zwemvlies langs zijn kaken. De oceaan verzwolg de aanblik. Plotselinge paniek verspreidde zich over het dek – iemand schreeuwde zijn naam, maar het water antwoordde alleen met stilte.
Radio’s knetterden en handen trilden op de besturing. “Man overboord, hij is meegenomen!” Wanhoop verstikte de lucht. De groep walvissen daalde af, met massieve staarten die diepe ritmes sloegen. Voor de bemanning was er geen twijfel mogelijk: Nathaniel was door een van hen opgegeten. Wat geen van hen wist, was dat hij in de duisternis nog in leven was..