Het kustwachtschip kwam dichterbij, radio’s zoemden tussen de schepen. Er begon zich een plan te vormen: de walvissen dichterbij lokken met aas, ze naar de oppervlakte dwingen en mogelijk hun bek openen. De strategie was op zijn best experimenteel en op zijn slechtst wanhopig. Toch was het het enige idee dat ze konden bedenken om Nathaniel terug te brengen.
Nathaniel verschoof opnieuw en merkte deze keer subtiele trillingen op die door het lichaam van de walvis pulseerden. Ze waren niet willekeurig. Ze droegen een ritme, weloverwogen, resonerend zoals de walvisgeluiden die hij bestudeerd had. Alleen trilden de noten nu door zijn ribben in plaats van over de opnames te galmen. Hij realiseerde zich rillend dat deze oproepen niet voor hem bedoeld konden zijn.