Spotters schreeuwden aanwijzingen, wezen waar een staart het oppervlak brak of een spuiter witte nevel spoot. “Stuurboord! Tweehonderd meter!” De achtervolging werd hectisch, mannen tegen titanen. Netten werden klaargemaakt, lijnen werden opgerold en vis werd per krat gedumpt. Toch verspreidden de walvissen zich niet en vielen ook niet aan. Ze hielden gewoon hun formatie.
Nathaniel voelde elke spierverplaatsing om hem heen, de bewegingen van de walvissen weloverwogen en afgemeten. De wanden werden strakker samengedrukt wanneer er turbulentie naar buiten kwam, en werden dan weer losser wanneer de stroming kalmeerde. Hij realiseerde zich met verwondering dat de walvis zich aanpaste om hem tegen schokken te beschermen, hem minder als prooi behandelde dan als iets breekbaars.