Dr. Nathaniel Hart was tientallen jaren bezig geweest met het najagen van vragen die alleen de oceaan kon beantwoorden. Koraalriffen waren zijn obsessie, hun verblekende patronen zijn leven. Voor hem was elke duik een pelgrimstocht. Hij geloofde dat het rif geheimen bevatte over overleven en over de fragiele band van de mensheid met de toekomst van de planeet.
Zijn bemanning respecteerde zijn toewijding. Studenten, vrijwilligers en oude zeevaarders vertrouwden hem. Nathaniel inspireerde tot kalmte, zelfs als er storm woedde of apparatuur uitviel. Zijn stem droeg zowel autoriteit als warmte in zich, een mix die jongere duikers geruststelde. Hem de diepte in volgen was meer geloof dan plicht.