De kustwacht riep om versterking. Een ander schip stond klaar om zwaardere netten, sonarapparatuur en zelfs verdovingsmiddelen te brengen. “We kunnen niet riskeren hem te verliezen,” zei hij, hoewel de twijfel zwaar hing. De bemanning wisselde ongemakkelijke blikken uit. Ze wisten dat walvissen geen monsters waren, maar wanhoop schoof de rede opzij. Een leven werd afgewogen tegen het overleven van de soort.
Nathaniel verschoof toen zijn gastheer vertraagde. Het enorme lichaam van de walvis zweefde, zijn tong drukte hem stevig op zijn plaats. Door dunne gordijnen van balein zag hij weer een glimp van open water en daar, onmiskenbaar, de opdoemende vorm van de haai. Zijn beweging was roofzuchtige gratie, snijdende bogen die met elke pas dichterbij kwamen.