De kapitein van de kustwacht stuurde een radiobericht naar het hoofdkwartier. “Persoon teruggevonden-leeft.” Ongeloof golfde over de lijn en herhaalde zich als een mantra over statische elektriciteit. Vissers juichten vanaf nabijgelegen boten, camera’s flitsten. De legende kreeg meteen vorm: de verzwolgen man, de wonderbaarlijke overlevende. Maar Nathaniel wist dat de waarheid delicater en veel vreemder was.
Terwijl de groep wegdreef, bleef de grootste walvis even hangen. Zijn massieve kop rees omhoog en spoot nog een laatste spuitnevel. Nathaniel keek naar zijn donkere, peilloze blik over de golven. Geen agressie. Geen honger. Alleen een stille erkenning, alsof het wezen precies begreep wat het had gedaan.