In de haven verzamelde zich een menigte. Het nieuws had zich sneller verspreid dan het getij. Verslaggevers stormden naar voren, microfoons als speren in de lucht, stemmen botsend. “Hoe was het daarbinnen?” “Heb je zijn keel gezien?” “Was je aan het bidden?” Nathaniel schermde zijn ogen af van de flits van de camera’s, overweldigd door spektakel dat de waarheid verving.
Dokters onderzochten hem snel en constateerden uitdroging, kneuzingen en uitputting. Wonderbaarlijk genoeg waren er geen gebroken botten of gescheurde organen. Lichamelijk intact, maar Nathaniel voelde zich veranderd op een manier die de geneeskunde nooit in kaart zou kunnen brengen. Hij droeg de echo van lage trillingen met zich mee die nog steeds vaag in zijn geheugen doorklonken, alsof er walvisgezang in zijn borst leefde.