Beelden van zijn onderwatercamera doken dagen later op. Wazige, trillende beelden toonden walvismonden die zich scheidden, zijn silhouet binnenin bewaard. Geen verpletterende kaken, geen ingeslikte duiker – alleen terughoudendheid, alsof de reus ervoor had gekozen om hem vast te houden. Het bewijs legde de critici niet het zwijgen op, maar maakte ruimte voor verwondering.
Nathaniel keerde rustig terug naar zijn onderzoek. Koraal bleef zijn anker, maar walvissen eisten nu zijn toewijding op. Hij schreef artikelen over hun intelligentie, theoretiseerde over beschermend gedrag en beweerde dat ze kwetsbaarheid dieper begrepen dan mensen toegaven. Zijn collega’s luisterden beleefd, sommige sceptisch, maar zijn zekerheid bleef bestaan.