Op het dek braken stemmen in paniek uit. “Haal de kustwacht, nu!” blafte de kapitein, terwijl hij met de radio rommelde. Bemanningsleden leunden gevaarlijk over de reling, gespannen voor een glimp van bellen of zwemvliezen. De zee gaf niets terug, alleen het spookachtige nabeeld van de massieve kaken van de walvis die zich om hun vriend en leider sloten.
Geruchten sprongen onmiddellijk van de lippen op de ruis. “Hij is in zijn geheel opgeslokt!” riep een duiker, zich al krantenkoppen voorstellend. Anderen ontkenden het, schreeuwden om kalmte en hielden vol dat walvissen zelden mensen aanvielen. Maar ontkenning stond haaks op wat ze hadden gezien. Rationeel of niet, in hun ogen was Nathaniel levend in een afgrond gestort.