De oproep van de kapitein bereikte de kustwacht, de urgentie klonk door in elk woord. Een patrouilleboot vertrok vanuit de dichtstbijzijnde haven, de motoren ronken over de golven. Het protocol was onduidelijk: hoe red je een man uit een walvis? Maar er stond een leven op het spel en we konden ons geen aarzeling veroorloven.
Diep onder water vocht Nathaniel tegen zijn paniek. De duisternis omhulde hem met vochtige warmte en de lucht was lichtjes zoet van vis en zout. Hij probeerde niet te woelen, bang dat plotselinge bewegingen de tolerantie van de walvis zouden veranderen. Hij voelde zijn lichaam tegen de gladde spieren gedrukt, opgesloten maar toch vreemd opgevangen, als een passagier in een onmogelijke wieg.