Hij wilde niet verlegen of overweldigd overkomen, dus verzamelde hij zijn moed en schraapte zijn keel. “Kent u toevallig iemand met de naam Elise Reynolds?” vroeg hij voorzichtig. De vrouw keek hem even aan en Jack hoopte dat ze ja zou zeggen, maar tot zijn teleurstelling deed ze dat niet. “Nee, het spijt me, ik…” antwoordde ze zachtjes.
Jack had moeite om een rustige toon in zijn stem te houden, maar ondanks zijn inspanningen kroop er een vleugje teleurstelling in zijn stem. Hij slikte hard en probeerde een traan die dreigde te ontsnappen tegen te houden. “Nou,” zuchtte hij, zijn woorden met een vleugje spijt, “ik moet zeggen dat je een opmerkelijke gelijkenis vertoont met mijn overleden vrouw. Het is echt verbazingwekkend. Ik begrijp dat het waarschijnlijk een zeldzaam toeval is, maar het verraste me.” Hij overwoog om het hierbij te laten, maar toen kwam er een plotselinge realisatie in zijn ogen en hij kon het niet laten om een nieuwe gedachtengang te volgen.