“En hoe zit het met Elise Peterson?” Vroeg Jack, met een stem vol hoop. De vrouw keek hem even aan, haar wenkbrauwen rimpelend terwijl ze over zijn vraag nadacht. Jacks hart ging tekeer terwijl hij zich vastklampte aan de mogelijkheid dat ze misschien, heel misschien, de naam Elise Peterson zou herkennen – de voornaam van zijn overleden vrouw.
Na wat aanvoelde als een eeuwigheid, antwoordde de vrouw eindelijk, haar stem getint met onzekerheid. “Elise Peterson? Ik weet het niet zeker… Het klinkt niet bekend, maar ik ben in de loop der jaren zoveel mensen tegengekomen, weet je?” Jacks hart zonk opnieuw en hij kon de teleurstelling in zijn ogen niet verbergen. “Ik begrijp het,” mompelde hij zachtjes, zijn stem zwaar van teleurstelling. Hij deed een stap achteruit, verslagen en verwarder dan ooit.