Kim, die naast hem had gestaan, gaf hem een sympathiek klopje op zijn schouder. “Het is goed, Jack,” fluisterde ze. “Laten we niet te snel conclusies trekken. Misschien is er wel een redelijke verklaring voor dit alles.” Jack knikte en probeerde zichzelf te kalmeren. De situatie werd steeds verbijsterender en hij wist dat hij meer informatie nodig had om er wijs uit te worden. De vrouw richtte haar blik op hem en hij merkte een subtiele verschuiving in haar ogen. Was het medelijden? Schuldgevoel? Herkenning? Toen sprak ze eindelijk.
“Ik kan me niet voorstellen hoe ongewoon dit voor u moet zijn,” antwoordde ze sympathiek. “Ik wou dat ik je meer antwoorden kon geven, maar nee, de naam Elise zegt me niets. Dit is nogal een bizarre situatie.” Ze voegde eraan toe: “Als ik je ergens mee kan helpen of als je iemand nodig hebt om mee te praten, aarzel dan niet om contact op te nemen. Je hebt mijn kaartje.”