Mevrouw Peterson begroette hem met een vriendelijke glimlach en wuifde zijn bezorgdheid weg. “Je bent nooit een last, Jack,” verzekerde ze hem. Haar stem werd zachter toen ze eraan toevoegde: “Ik heb net koekjes gemaakt, de koekjes waar Elise altijd dol op was.” Haar ogen stonden een beetje melancholisch toen ze haar naam noemde.
Jack kon het gewicht van het verdriet van mevrouw Peterson voelen en begreep maar al te goed het verdriet van het verlies van een geliefde. Hij rouwde ook nog steeds om Elise. Hij schraapte zijn keel en haalde diep adem om tot rust te komen.