De wolf had zich al drie dagen niet bewogen. Hij stond stokstijf aan de oever van de rivier, zijn vacht mat van de regen, zijn ogen gericht op de aarde onder zijn poten. Dorpelingen liepen langs het pad en fluisterden over ziekte of vervloekingen. Toch kon dr. Adrian Cole, de plaatselijke dierenarts, niet wegkijken.
Hij had al eerder wilde dieren gezien, gewond en in het nauw gedreven, maar nog nooit zo’n roofdier dat voedsel weigerde, prooien negeerde en zelfs mensen negeerde. Iets hield hem daar vast, stil en onzichtbaar. S Nachts dreven er zwakke kreten mee met de stroming van de rivier en Adrian’s hartslag versnelde telkens als hij moeite deed om ze te horen.
De volgende ochtend drukten de ribben van de wolf door zijn huid. Toch wilde hij niet weggaan. Adrian wist dat hij niet veel tijd meer had om iets te doen – of het nu voor het beest was of voor het geheim dat onder zijn wake verborgen lag. Hij herinnerde zich de eerste dag dat hij het zag..