De volgende keer stopte Adrian op ruim twintig passen van de wolf. Hij boog zich, koos een kiezelsteen en gooide die lichtjes in het water. De wolf spitste zijn oren, maar zijn lichaam bleef griezelig stil, alsof het uit steen was gehouwen.
Hij probeerde het opnieuw, dit keer door een grotere steen naar de oever te gooien. De steen schaatste over de stenen en kwam nauwelijks een meter van het dier tot stilstand. Een laag gerommel ontsnapte uit de borst van de wolf, diep en keelklank, trillend door de grond. Adrian bevroor, zijn hart klopte. Toch sprong het beest niet.