Zijn nieuwsgierigheid was groter dan zijn angst. Hij ging opzij en maakte een langzame boog, alsof hij het wezen helemaal wilde ontwijken. De kop van de wolf volgde zijn beweging, zijn ogen gesloten. Spieren trilden onder zijn doorweekte vacht, maar zijn poten kwamen niet van de grond. Hij bewaakte iets, maar weigerde hem weg te jagen.
Halverwege de boog stopte Adrian om te luisteren. Het bos was stil, op het gesis van het water na. Toen – vaag, vluchtig – dacht hij het te horen. Een geluid onder het constante geruis van de rivier, dun en hoog. Hij fronste zijn wenkbrauwen. Zou het verbeelding zijn geweest? De wolf gromde en bracht zijn twijfel tot zwijgen.