Later herhaalde hij het geluid in zijn hoofd. Hij zei tegen zichzelf dat het misschien het kraken van door water aangetast hout was, of het piepen van een vogel die zich in het riet had verstopt. Toch bleef de echo hangen. Hij wist het verschil tussen een illusie en een schreeuw. Dit was echt geweest.
Adrian probeerde een nieuwe tactiek. In plaats van rechtstreeks te naderen, hield hij afstand, cirkelde wijd rond en hield bomen tussen hen in. De wolf verschoof zijn kop bij elke stap die hij zette, om hem te volgen. Maar hij bleef op zijn post. De onzichtbare ketting hield stand.