Door de bomen vond Adrian een nieuwe invalshoek. De wolf zag er brozer uit, zijn vacht dof, zijn flanken verzonken. Toch bleef zijn houding ijzersterk. Adrian hurkte laag en luisterde. Even niets. Toen weer – het zwakste geruis, als leven onder de grond. Hij drukte zijn oor dichter bij de grond.
Voordat het geluid scherper kon worden, knapte er achter hem een houtsplinter. Adrian draaide zich om, met zijn hart in zijn keel. Gewoon een vallende tak die in het kreupelhout viel. Maar toen hij zich omdraaide, staarde de wolf hem aan met een wreedheid zo rauw dat hij achteruit struikelde. Zijn indringing was opgemerkt.