Adrian rilde. Hij had weinig geduld voor bijgeloof, maar in de ogen van de boswachter zag hij oprechte angst. “Wat als het gewond is?” Drong Adrian aan. De man schudde zijn hoofd. “Gewonde wolven verstoppen zich. Hun instinct is genezen of sterven. Ze staan niet op wacht.” Hij weigerde verder te spreken.
Terwijl Adrian terugliep, voelde het bos anders aan. Elke schaduw leek dikker, elk geritsel in het kreupelhout te scherp. Zijn verstand fluisterde verklaringen als verwonding, instinct en territoriumdrift. Maar geen enkele kwam overeen met wat hij had gezien. De wolf was niet aan het overleven. Bij gebrek aan een beter woord leek hij zichzelf op te offeren.