Bij zonsopgang trok hij laarzen aan en nam het bospad weer. Modder kleefde aan zijn stappen, de rivier was gezwollen en schuimde. De wolf was er nog steeds, half doorweekt, zijn vacht zwaar van het water. Hij wiebelde lichtjes op zijn poten, maar liet zich niet uit het veld slaan. Zijn uithoudingsvermogen grensde aan waanzin.
Adrian kwam dichterbij en telde elke stap. Tien passen. Acht. De wolf spitste zijn oren en krulde zijn lippen naar achteren. Adrian stopte, zijn hart bonkte. Hij hurkte, alsof hij eerbied wilde tonen. Een ademloos moment hield het dier zijn blik vast en draaide toen zijn kop terug naar de aarde.